Rico Verhoeven gaat ermee stoppen: valt Glory dan om?

Soms vraag ik het me zomaar ineens af. Wat als Rico Verhoeven morgen zegt: “Ik stop ermee”? Geen blessure, geen afscheidstour, geen groot drama. Gewoon: klaar. Schoenen uit. Stilte.

De gedachte voelt vreemd. Misschien omdat we zo gewend zijn aan zijn aanwezigheid. Zijn stem. Zijn blik. Zijn lichaam dat altijd op scherp staat. Rico ís kickboksen. Hij is Glory. Hij is die constante factor in een sport waar bijna alles tijdelijk is.

En daarom knaagt de vraag: wat blijft er over als hij verdwijnt?

Eén naam vult zalen, maar wat daarna?

Verhoeven is meer dan een atleet. Hij is een verhaal. Hij is herkenning. Mensen die niets met vechtsport hebben, kennen hem. Ouders vertrouwen hun kinderen aan sportscholen toe omdat hij het voorbeeld is.

Wat gebeurt er als dat voorbeeld wegvalt?

Zonder Rico komt er ruimte. Maar ook leegte. Wie vult die? Wie durft het überhaupt? Want het is niet alleen de kooi instappen. Het is interviews geven. Campagnes dragen. De schouder zijn waarop een hele sport leunt.

Er staan namen klaar. Jongens met kracht, lef en honger. Maar of ze ook karakter hebben, uitstraling, rust... dat weet ik nog niet.

Misschien is het tijd om te luisteren naar de stilte

Verhoeven is 35. Zijn lichaam heeft oorlog gevoerd. Elke trap laat littekens achter. Toch blijft hij gaan. Omdat hij houdt van wat hij doet. Maar ooit stopt hij. En misschien moeten wij daar als sportliefhebbers nu al eerlijk over zijn.

Misschien is het tijd om vooruit te kijken. Om niet alleen te vragen wie de sterkste is, maar wie het wil dragen. De sport. De spotlight. De verantwoordelijkheid.

Want de stilte ná Rico gaat komen. De vraag is alleen: wat horen we dan?