Rico Verhoeven in tranen op TV - kickbokser met een gebroken binnenkant!

Kickbokser Rico Verhoeven is niet alleen sterk in de ring, maar ook daarbuiten. In het EO-programma Een buitengewoon gesprek ging hij het gesprek aan met 32 mensen met autisme. Ze stelden hem vragen waar je echt even stil van wordt. En ja, ook Rico moest slikken.

Toen het ging over zijn ouders, werd hij emotioneel. Zijn stem trilde. “Als ik het over mocht doen met wat ik nu weet,” zei hij zacht, “dan had ik het heel anders aangepakt.”

Moeilijke band met zijn moeder: "Dat deed gewoon pijn"

Een van de vragen ging over zijn moeder. Hoe die relatie was. “Lastig,” zei hij meteen. “Dat is precies het goede woord.” Als kind wil je gewoon liefde. Warmte. Iemand die je een knuffel geeft als het tegenzit. Maar dat kreeg hij niet altijd.

En dat bleef hangen. Dat gevoel van gemis. Hij legde uit dat hij geleerd heeft om te vergeven. Niet voor de ander, maar voor zichzelf. “Het leven is gewoon te kort om boos te blijven.”

Zijn vader koos bewust voor het einde

In 2017 maakte zijn vader een beslissing die Rico’s leven op z’n kop zette. Hij koos voor euthanasie. Door de ziekte van Alzheimer herkende hij zichzelf niet meer. “Dat was zwaar,” vertelt Rico. “Maar ik snap zijn keuze nu.”

Zijn vader wilde niet herinnerd worden als een schim van zichzelf. En dat raakte Rico diep. “Ik ben trots op hem,” zei hij met tranen in z’n ogen. “Ook al was onze band niet altijd goed.”

Spijt en stilte: wat Rico nu anders zou doen

Op de vraag wat hij anders zou doen als hij de tijd kon terugdraaien, werd hij stil. Echt stil. “Ik ben nu veel meer een prater,” zei hij uiteindelijk. “Vroeger hield ik alles binnen. Gewoon om ruzie te vermijden.”

Hij nam de schuld op zich, zelfs als hij het niet verdiende. Alles voor de lieve vrede. En gek genoeg, dat deed zijn vader ook. Het zit blijkbaar in de familie.

Respect moet van twee kanten komen

Zijn vader geloofde heilig in: respecteer je ouders, punt. Maar Rico denkt daar nu anders over. “Je moet respect geven om het te krijgen,” zegt hij. En daar heeft hij een punt.

Als ze allebei wat meer open waren geweest, hadden ze minder botsingen gehad. Misschien waren ze het nog steeds niet altijd met elkaar eens, maar ze hadden elkaar wél beter begrepen.