Wat ging er mis met deze vechtmachine? Van ster tot schandaal

Aleksander Emelianenko was niet zomaar de broer van vechtlegende Fedor. Hij was een beest. Een vechtmachine. Als hij de kooi instapte, wist je dat er bloed ging vloeien. Maar zijn grootste vijand zat niet in de ring. Die zat in hemzelf.

Hij groeide op in een grauwe Russische stad waar armoede de baas was. Zijn ouders werkten hard, maar de kansen waren schaars. Op jonge leeftijd stond Aleksander al met gebalde vuisten op straat. Hij leerde judo, sambo, alles wat hem kon helpen om overeind te blijven. Maar discipline? Die had hij niet.

Van gevangenis naar de top van MMA

Op zijn 18e verdween hij achter de tralies. Vier jaar vast. Binnen leerde hij overleven op pure angst. Na zijn vrijlating trok Fedor hem de sportwereld in. Dat was zijn kans. En die pakte hij hard.

Zijn eerste wedstrijden in PRIDE? Vernietigend. Tegenstanders vielen bij bosjes. Aleksander sloeg met zo’n kracht dat het publiek stil viel. Hij vocht niet om te winnen. Hij vocht om te slopen.

Eén trap en de klap kwam hard

In 2004 stond hij tegenover Mirko Cro Cop. Die man had een linkervoet waar je nachtmerries van krijgt. Aleksander stormde op hem af als een dolle hond. Maar Cro Cop bleef koel. Eén perfecte trap en het licht ging uit. Boom. Emelianenko lag.

Maar hij gaf niet op. Integendeel. Hij kwam terug. Nog bozer, nog gevaarlijker. Zijn stijl? Alles of niks. Hij won gevechten in 11 seconden. 15 seconden. Alles met brute kracht. Geen geduld, geen tactiek. Alleen woede.

Buiten de ring ging het mis

Maar hoe meer hij won, hoe harder hij buiten de ring onderuitging. Hij dronk. Hij verdween soms dagenlang. Fedor probeerde hem keer op keer te redden, maar Aleksander dreef steeds verder af.

In 2014 ging het goed mis. Hij werd veroordeeld voor verkrachting en het stelen van een paspoort. Fedor zei toen: “Voor mij bestaat hij niet meer.” Dat was het breekpunt. De man die hem altijd overeind had gehouden, liet hem nu los.

Hij kwam terug, maar het vuur was weg

In 2016 kwam hij terug in de ring. Een paar kleine overwinningen volgden, maar de glans was eraf. Zijn lijf was traag, zijn ogen leeg. De killer was verdwenen.

In 2022 ging er een foto rond van Aleksander. Dikke buik, grauwe huid, lege blik. Je zag het meteen: deze man vocht niet meer. Niet in de ring. Niet met zichzelf. Hij was moe. Op.

Het had allemaal anders kunnen zijn

Aleksander Emelianenko had alles om een legende te worden. Hij had kracht, lef, instinct. Maar hij koos voor chaos, drank en geweld. Hij was geen held. Geen voorbeeld. Wel een waarschuwing. Voor iedereen die denkt dat talent genoeg is.