Na de moord op 17-jarige Lisa aanvraag vechtlessen omhoog - deze tip kan je leven redden!

De moord op de 17-jarige Lisa vorige week sloeg in als een bom. Meteen daarna gebeurde er iets opvallends: sportscholen, vechtsportscholen en zelfverdedigingstrainers kregen een golf aan nieuwe aanmeldingen binnen. Moeders met dochters, jonge vrouwen, vriendinnen van slachtoffers – allemaal met dezelfde boodschap: dit nooit meer.

Ze zijn het zat en de moord op Lisa versterkt de gevoelens. Zat om bang te zijn. Zat om afhankelijk te zijn van een politiek systeem dat veiligheid vooral op papier garandeert.

Waar het vertrouwen in beleid afbrokkelt, pakken steeds meer vrouwen het heft in eigen handen. Letterlijk.

Vrouwen voelen zich niet meer veilig in eigen stad

Wat vroeger uitzonderlijk voelde, lijkt inmiddels dagelijkse kost: aanrandingen, mishandelingen, intimidatie, verkrachtingen – en soms zelfs moord. Openbaar vervoer, uitgaansgebieden, parken, zelfs woonwijken: er zijn steeds minder plekken waar vrouwen zich écht veilig voelen.

En ja, er wordt gesproken over incidenten. Over losse gevallen. Maar de praktijk laat iets anders zien: voor veel vrouwen voelt het als structureel. Als een patroon dat steeds opnieuw dezelfde uitkomst heeft.

Wie durft het nog te zeggen?

Wat veel mensen voelen, maar amper nog durven te zeggen: een opvallend deel van deze geweldsincidenten wordt gepleegd door mensen die via het asielsysteem ons land zijn binnengekomen.

Natuurlijk is niet elke migrant een dader. Natuurlijk is dit geen pleidooi tegen hulp aan echte vluchtelingen. Maar wat ook waar is: we halen soms mensen binnen die geen respect hebben voor onze waarden – en al helemaal niet voor vrouwen.

En daar wordt zelden hard tegen opgetreden.

De harde les: jezelf verdedigen is geen luxe meer

De boodschap die rondgaat is glashelder: zelfverdediging is geen optionele vaardigheid meer – het is pure noodzaak. De stijging in aanvragen voor cursussen zegt genoeg. Er is geen vertrouwen meer dat “de ander” het wel voor je oplost.

“Als ik het zelf niet doe, doet niemand het.”

Dat gevoel leeft. En het maakt niet uit of je in een dorp of grote stad woont, arm of rijk bent, links of rechts stemt. De angst is universeel.

Livestreamen als laatste redmiddel

Naast vechtsporttraining duikt ook steeds vaker een opvallende tip op: zet je telefoon aan op livestream als je je onveilig voelt.

Niet filmen. Live uitzenden. Zet de dader in beeld. Roep waar je bent. Laat het gebeuren zich in realtime verspreiden. Het schrikt af. Het legt vast. Het maakt je minder machteloos.

“Daders willen geen publiek. Livestreamen kan letterlijk het verschil maken tussen slachtoffer worden of ontsnappen", zegt vechtsportleraar Richard Simpson die les geeft in MMA en Jiu Jitsu.

En nog steeds: geen politiek die het durft te benoemen

In plaats van stevige maatregelen, wordt er vooral gepraat. En als iemand durft te benoemen dat sommige daders asielzoekers zijn, of uit culturen komen waar vrouwen als bezit worden gezien, is het hek van de dam. Dan ben je racist. Xenofoob. Paniekzaaier.

Maar ondertussen is er wéér een meisje dood. Wéér een vrouw verkracht. Wéér iemand die nu leeft met trauma’s – omdat wij blijven wegkijken.

Tijd om te kiezen: blijven sussen, of eindelijk beschermen?

We staan op een kruispunt. Blijven we geloven dat incidenten ons overkomen? Of erkennen we dat dit gevolgen zijn van een beleid zonder grenzen – letterlijk en figuurlijk?

Niemand wil haat. Maar we willen ook niet nog een Lisa.

En dus trainen vrouwen. Vechten ze terug. Niet omdat ze dat willen – maar omdat ze het moeten.