Waarom Jamal Ben Saddik meer dan Rico Verhoeven leeft bij het publiek

Als je het aan hardcore kickboksfans vraagt, hoor je het vaak: “Geef mij maar Jamal.” Waarom? Simpel. Jamal Ben Saddik is een vechter in hart en nieren. Geen gedoe, geen rekensommetjes. Hij stapt de ring in met één doel: zijn tegenstander slopen.

Rico Verhoeven is technisch briljant. Hij heeft alles onder controle. Maar juist dat maakt het soms... een beetje saai. Hij pakt punten, ontwijkt risico’s en denkt vooral slim. En dat voelt niet altijd spannend voor de mensen die op vuurwerk wachten.

Jamal is de rauwe straatvechter, Rico de nette sportman

Rico heeft het perfecte plaatje. Mooie woorden, net kapsel, filmrollen, reclames. Je ziet hem eerder bij een première dan bij een fight night. En dat is prima — maar het haalt voor sommigen het rauwe randje eraf.

Jamal is alles wat Rico niet is. Hij komt binnen, kijkt niemand aan, en begint te beuken. Hij praat niet veel, maar als hij iets zegt, meent hij het. Hij is écht. Dat maakt hem populair bij fans die houden van die pure, lompe knokpartijen.

Rico wint vaak, maar Jamal raakt iets in je

Natuurlijk wint Rico bijna altijd. En dat is knap. Maar een gevecht met hem voelt soms als een herhaling van een oude film. Je weet al hoe het afloopt. Bij Jamal weet je dat nooit. Soms knalt hij iemand er in ronde één uit. Soms wordt hij zelf gesloopt. Maar het is áltijd chaos. En dat trekt volk.

Mensen willen verrast worden. Ze willen meegezogen worden in een gevecht waarvan niemand weet wat er gaat gebeuren. En Jamal brengt dat, elke keer weer.

Jamal is een vechter met littekens, en dat voel je

Hij heeft zijn klappen gehad. Letterlijk én figuurlijk. Operaties, schorsingen, verloren partijen, pijnlijke comebacks. Maar hij blijft doorgaan. Hij vecht niet alleen voor winst, maar ook voor respect.

Dat maakt hem menselijk. Fans voelen die strijd. Ze herkennen het gevecht achter het gevecht. En dat raakt.