Niemand kreeg Badr Hari knock-out: hij deed het zelf!

Badr Hari kwam op 8 december 1984 ter wereld in Amsterdam. Zijn ouders waren Marokkaanse migranten, op zoek naar een beter leven. Maar Badr groeide op in een wijk waar armoede, ruzies en ellende de boventoon voerden.

Al vanaf jonge leeftijd was hij een lastpak. Hij luisterde naar niemand. Hij deed wat hij zelf wilde, punt. Op zijn zevende begon hij met kickboksen. Niet om sportief te worden, maar om zijn woede kwijt te kunnen.

Dat liep al snel uit de hand. Hij trapte harder dan jongens van zijn leeftijd en keek niemand bang aan. Op elfjarige leeftijd sloeg hij al grotere jongens tegen het canvas. Op zijn dertiende vocht hij gewoon met volwassenen. Zijn droom? Peter Aerts verslaan, de ‘Nederlandse beul’. En ja, hij meende dat echt.

Zijn honger naar glorie groeide elke dag

Voordat Badr achttien werd, had hij al meer dan zestig amateurpartijen gewonnen. Hij was niet te stoppen. In 2002 begon hij als prof en knalde hij in korte tijd vier tegenstanders omver, drie daarvan met knock-out.

Iedereen in Europa kende ineens zijn naam. “Een beest”, noemde de pers hem. Zijn tegenstanders vonden hem doodeng. In 2003 kreeg hij zijn eerste grote test tegen Alexei Ignashov. Een keiharde vechter uit Wit-Rusland.

Die avond kreeg Badr een harde les. Hij verloor door een technische knock-out. Maar in plaats van op te geven, werd hij er alleen maar woester van.

Wraaklustig en levensgevaarlijk in de ring

Na die nederlaag ging hij helemaal los. Hij sloopte tegenstanders zonder genade. Tegen Asid Katu was het regelrechte slachtwerk. Hij sloeg hem bont en blauw, tot de scheidsrechter de boel stopzette.

In 2005 verloor hij nog van Stefan Leko. Maar in de rematch ramde hij Leko’s licht uit. Badr bewees dat hij wraak niet vergeet.

De woede groeide buiten de ring verder

Zijn gevechten werden intenser. Zijn woede ook. Peter Graham brak ooit zijn kaak met een felle trap, maar Badr kwam steeds terug. Hij haalde later keihard revanche op Ruslan Karaev, die hem eerder knock-out had geslagen.

Hij werd wereldkampioen in K-1 en verdedigde zijn titel met brute knock-outs. Maar in 2008 verloor hij alles in één klap. Tijdens de finale schopte hij zijn tegenstander terwijl die op de grond lag. Hij werd meteen gediskwalificeerd.

Zijn grootste vijand was hij zelf, niet de tegenstanders

Vanaf dat moment ging het mis. Hij raakte steeds vaker betrokken bij vechtpartijen buiten de ring.

Toch bleef hij vechten, ondanks blessures en schandalen. Maar zijn lichaam wilde niet meer. Hij verloor opnieuw tegen Rico Verhoeven, twee keer zelfs, allebei door blessures. Zijn kracht verdween langzaam.

Zijn laatste gevecht verloor hij zonder vuurwerk. Geen knock-out, geen drama. Hij verdween stilletjes. De man die ooit iedereen bang maakte, liep nu onopgemerkt weg.

Badr Hari was altijd zijn eigen grootste tegenstander

Badr Hari was geen gewone vechter. Hij was een storm, een vuurzee. Maar uiteindelijk was hij zijn eigen grootste vijand. Niet de knock-outs van anderen, maar zijn eigen woede brak hem op.

Hij liet een spoor van gebroken kaken en gekneusde tegenstanders achter. Maar zelf hield hij niks over. Geen titels. Geen glorie. Alleen verhalen over hoe hij alles verspeelde?