‘The Smashing Machine’ review: The Rock verandert in verslaafde MMA-legende

Op papier klinkt The Smashing Machine als een Oscar-kandidaat: een geliefde ster die transformeert in een rol gebaseerd op een echt verhaal. Regisseur Benny Safdie vertelt het verhaal van MMA-legende Mark Kerr, maar doet dat op een bijzondere manier. De film wordt ondersteund door een free-jazz soundtrack en onverwachte muziekkeuzes die de kijker soms van slag brengen. Lees hier alles over de film.

Dwayne Johnson schittert als Kerr en is onherkenbaar door de prosthetics van Kazu Hiru. De openingsscène in São Paulo 1997 oogt zo echt dat het bijna documentairebeelden lijken. Kerr domineert zijn tegenstander en zegt vol overtuiging: “Ik ga mijn wil fysiek aan je opleggen.” Voor hem voelt winnen als “het beste gevoel dat er is” en “alsof je een God bent.”

Emily Blunt speelt partner Dawn die worstelt met Kerrs verslaving

Achter het masker van de stoere vechter zit een gevoelige man. Ondanks zijn fysiek van 115 kilo is Kerr vaak een vriendelijke reus. Toch kampt hij met een groeiende verslaving aan opiaten, iets dat steeds duidelijker wordt voor zijn partner Dawn (gespeeld door Emily Blunt).

Wanneer Kerr een overdosis neemt, beseft Dawn dat het gevaarlijk uit de hand loopt. Maar de film kiest niet voor een klassiek drama over drugs. In plaats daarvan draait het om verslaving aan ego, macht en zelfbeeld.

Blunt laat Dawn zien als veel meer dan de stereotype “ondersteunende vrouw”. Haar personage heeft eigen gebreken en verlangens, wat de relatie nog complexer maakt.

Realisme door cameo’s van bekende vechters

De film zet in op echtheid. MMA-vechter Ryan Bader maakt indruk als Kerrs beste vriend Mark Coleman. Ook kickbokslegende Bas Rutten duikt op als zijn trainer, samen met bokskampioen Oleksandr Usyk.

Hoewel testosteron de boventoon voert, blijft de film verrassend introspectief. Johnson en Blunt tillen het geheel naar een hoger niveau. De film lijkt niet te passen in de klassieke drie-aktenstructuur maar voelt eerder als een collage van momenten die een man laten zien op zoek naar verlossing.

Een biopic die weigert een klassieke biopic te zijn

The Smashing Machine had volgens velen beter op Cannes kunnen debuteren. De film vraagt tijd, want hij sluit niet aan bij de snelle meningen van sociale media. Het is geen typische biopic, maar eerder een film over de ziel van een mens.

De rol van Johnson is indrukwekkend en ingetogen. Hij doet alles door bijna niets te doen. Het is cinema die je blijft achtervolgen, lang nadat de aftiteling is afgelopen.