NEDERLAND KICKBOKSLAND NUMMER ÉÉN. IS DAT NOG STEEDS ZO?

De pioniers van de vechtsport! The Dutch Style!

In de jaren 70 kreeg het kickboksen in Nederland bekendheid door het pionierswerk van enkele Nederlandse kickbostrainers zoals bijvoorbeeld Thom Harinck, Jan Plas en Johan Vos. Kickboksen was tot dusverre een vrij onbekende sport. Deze pioniers hadden één ding gemeen: ze combineerden de sterkte punten van verschillende stijlen zoals het traditionele Thaise Muay Thay, het Amerikaanse kickboksen en het Japanse karate met elkaar om tot een systeem te komen wat wereldwijd al snel bekendheid kreeg als “The Dutch Style”. Nederlanders waren praktisch onverslaanbaar: de Amerikanen hadden geen antwoord op onze low kicks, de Thaise vechters werden overklast met het boksen. Vechters als Rob Kaman, Ramon Dekker, Fred Royers, Peter Smit, André Brilleman, Peter Aerts, Gilbert Ballentine, Ivan Hyppolite (slechts enkele voorbeelden): overal waar zij vochten hadden de andere landen het nakijken.

Tot op enkele jaren geleden was Nederland de absolute onbetwiste nummer één van de wereld. Momenteel denken de meeste trainers in Nederland nog steeds dat wij wereldwijd de besten zijn. Maar is dit ook zo?

Minder Nederlands vechtsport talent op de grote gala's

Bij de grotere gala’s vechten nog steeds Nederlanders mee. Maar het wordt snel minder. In China, Japan en Rusland draaien Nederlanders nog steeds aardig mee maar er komen steeds meer plaatselijke favorieten die gewoon beter zijn dan de Nederlanders. Men merkt dat er een groot gat is tussen de absolute Nederlandse toppers en de subtoppers daaronder. Aan de ene kant heb je bijvoorbeeld Semmy Schilt, Mohamed, Kamal, Andy Souwer, Badr Hari, Rico Verhoeven, Albert Krause, Peter Aerts (ik ben er zeker een hoop vergeten, excuses). Maar aan de andere kant heb je en grote groep vechters die wel zeer goed zijn maar toch het vroegere niveauverschil met het buitenland niet meer waar kunnen maken. Andere landen worden beter, wij blijven, netjes uitgedrukt, staan qua niveau.

Nu zijn hiervoor meerdere redenen te bedenken (waar ik in een volgend artikel nog op terug zal komen) maar ik wil er hier één bespreken: De trainingsfaciliteiten. De gemiddelde Nederlandse kickbokser werkt overdag en gaat ’s avonds naar de sportschool om te trainen. Moet ook wel want van het kickboksen alleen kunnen er maar weinig echt leven. De hele vrije tijd wordt erin gestoken en men rijdt regelmatig naar andere sportscholen om te kunnen sparren. Dit wordt echter (vaak terecht) geblokt door de trainers omdat meerdere sportscholen de neiging hebben de vechters bij de andere sportschool weg te trekken met grote beloftes. Dan worden er voor deze vechters partijen geregeld en met een beetje geluk zit er nog een contract bij een bekende organisatie in waardoor je verzekerd bent van meerdere partijen per jaar. Maar ook dit is voor 95% van de vechters te weinig om er hun maandelijkse kale huur van te kunnen betalen. Met als gevolg dat de meeste vechters na enkele jaren de handdoek in de ring gooien en maar ergens les gaan geven of hun eigen sportschooltje beginnen.

Sporters de mogelijkheid geven zich full time op hun sport te concentreren

Maar nu de situatie in het buitenland: In meerdere landen zoals bijvoorbeeld Rusland en China krijgen de sporters de mogelijkheid zich full time op hun sport te concentreren. Deze landen zijn trots op hun sporters en ondersteunen hen financieel: deze sporters krijgen een maandsalaris en kunnen twee of drie keer per dag trainen en tussendoor de benodigde rust nemen.

Wat kunnen we in Nederland doen om een antwoord te hebben op deze inhaalslag van andere landen? Natuurlijk kunnen we blijven mopperen op onze regering omdat zij niet thuis geven op dit gebied. Mopperen en niets doen, daar zijn Nederlanders goed in. Maar het zou toch een idee zijn om een manier te vinden door middel van samenwerking het niveau weer te verhogen en de absolute nummer één in de wereld te blijven.

Als we niets doen zal het sprookje misschien sneller voorbij zijn dan we nu beseffen…