Hij begon met knokken voor bier – nu is hij een kickbokslegende

In de wereld van K-1 is Mark Hunt een buitenbeentje. Hij kwam niet uit een sportschool, maar uit de straat. Letterlijk. In de jaren '90 vocht hij meer op de stoep dan in de ring. Maar toen een uitsmijter hem meenam naar de sportschool, sloeg alles om. Letterlijk en figuurlijk.

Binnen een week had Hunt zijn eerste tegenstander knock-out geslagen. Beloning? Een krat bier. In 2000 won hij de Oceania Grand Prix door drie tegenstanders op een avond uit te schakelen. Zijn kracht? Eén rake klap. Zijn geheim? Een kin van graniet.

Eerste stap naar het wereldtoneel in Japan

Hij kreeg zijn kans tegen de legendarische Jerome Le Banner. Hoewel hij verloor op punten, maakte hij indruk. Niet alleen op het publiek, maar ook op zijn tegenstanders. De brutale stijl van Hunt viel op.

In 2001 pakte Hunt opnieuw een Grand Prix-overwinning, dit keer tegen oud-teamgenoot Peter Graham. Een vernietigende uppercut zorgde voor een KO die niemand vergeet. Het was zijn tweede toernooiwinst in een jaar.

Hoogtepunt in Tokyo Dome tijdens wereldfinale

In december 2001 stonden 65.000 fans in de Tokyo Dome voor de finale van de K-1 World Grand Prix. Hunt versloeg topnamen als Le Banner, Stefan Leko en uiteindelijk Francisco Filho. Hij werd gekroond tot K-1-kampioen en won 400.000 dollar.

Na de winst raakte Hunt de weg kwijt. Familieproblemen, gokverslaving en drugs speelden op. Toch bleef hij vechten. Zelfs met een kapotte knie nam hij het op tegen Le Banner in 2002. Die wedstrijd verloor hij, maar zijn moed werd geprezen.

Van K-1 naar MMA: een nieuw hoofdstuk

In 2003 stapte Hunt over naar MMA. Zijn laatste gevecht onder K-1-regels kwam in 2008 tegen Semmy Schilt. Hoewel hij verloor, bewees hij opnieuw zijn karakter. Hunt vocht altijd door, ongeacht de omstandigheden.

Zijn bijnaam "de koning van de walk-off knockouts" kwam niet zomaar. Hunt won gevechten met brute kracht en pure wilskracht. Hij bleef altijd trouw aan zichzelf. En dat is precies waarom fans hem nooit zullen vergeten.