Waarom is vechtsport geen onderdeel van het schoolkeuze pakket!

Het is een vraag die vaak werd en wordt gesteld sinds de verspreiding van krijgskunsten naar westerse landen in de afgelopen eeuw.

Terwijl sommigen een curriculum op basis van vechtsporten op scholen bevatten, beschouwen anderen ze nog steeds als een interesse van buitenaf. Met zoveel landen vol met clubs die instructie en training aanbieden tegen redelijke prijzen die kinderen in hun eigen tijd kunnen volgen, waarom zou het deel uitmaken van het schoolleven? Omdat een kind veel van zijn ontwikkelingsjaren (gemiddeld 25-30 uur per week) op school doorbrengt, is de vraag eigenlijk: waarom niet?

De voordelen zijn onder meer:

fysieke gezondheid; vechtsporttraining omvat een veelheid aan fysieke ontwikkeling, inclusief balans, coördinatie, spierspanning en flexibiliteit. Aangezien gevechtskunsten een levenslange interesse zijn, verzekeren ze een lang leven in het handhaven van een lichaam dat geschikt is voor het doel tot ver in ouderdom;

Geestelijk welzijn; veel systemen weerspiegelen de esoterische morele kwaliteiten, met nadruk op focus en discipline, twee dingen die essentieel zijn voor de ontwikkeling van een kind. Van vechtsporten is bekend dat ze helpen bij het vasthouden van herinneringen, het oplossen van problemen en vooral zelfbeheersing helpen sommige emotionele groeipijnen in het leven tegen te gaan.

Je hebt gehoord dat de cliche vechtsporten meer zijn dan alleen trappen en stoten, maar ook een manier van leven. Vechtsporten kunnen helpen om het zelfvertrouwen van een kind op te bouwen en zijn bestand tegen aanpassingsvermogen. Vechtsporten bieden een alternatief voor meer traditionele sporten zoals voetbal of voetbal.

Waarom geven scholen geen les in vechtsporten?

Misschien is de meest voorkomende misvatting dat vechtsporten geweld aanmoedigen, vooral bij kinderen. Kinderen vinden het leuk om te vechten, gezond deel van het opgroeien, maar er is een zorg dat het leren van hen om te vechten kan leiden tot een aantal onbedoelde, maar ernstige schade tijdens het spelen. Als er een serieus gevecht uitbreekt, kunnen kinderen hun nieuw gevonden vaardigheden gebruiken om hun tegenstander af te weren. Dan is er de echte zorg om pestkoppen te veranderen in efficiëntere vechters.

Afgezien van de incidentele anekdote is er geen overweldigend bewijs om deze zwakke link te ondersteunen. Dr. Chunlei Lu, professor aan het departement voor lerarenopleiding aan de Brock University in Canada, schreef een onderzoek getiteld 'Vechtsporten, Geweld en Openbare Scholen' waarin deze perceptie wordt onderzocht.

Na het doornemen van de uitgebreide geschiedenis en tradities van vechtsporten, gelooft dr. Lu dat moderne verwesterde versies de nadruk hebben gelegd op de morele en filosofische focus ten gunste van een agressievere "win-ten-elke-prijs" houding. Het uitbeelden van gevechtskunsten in populaire entertainment vol met gewelddadige en bloederige resultaten voedt deze misverstanden over wat vechtkunsten eigenlijk zijn.

Onder verwijzing naar diverse succesvolle programma's die werken met kinderen in nood in gewelddadige buurten, concludeert Dr Lu dat om dergelijke misvattingen te overwinnen, er minder aandacht moet zijn voor de strijd en meer voor de oosterse spirituele en morele aspecten. Dit weerspiegelt de filosofie van Ankō Itosu (1831-1915), een leraar in Okinawa's eerste prefecturele middelbare school en beoefenaar van Shorin-Ryu Karate, beschouwd als de vader van het moderne karate.

Itosu Sensei schreef in 1908 een brief aan het Ministerie van Onderwijs in Okinawa met een voorstel.

Dit werden de Tien Voorschriften van Karate (Tode JuKun) die de basis vormden van het moderne Karate. Zijn brief schetste het kader voor een vereenvoudigd systeem waarin het fysieke en spirituele welzijn benadrukt werd en daarom werd Karate op scholen in heel Okinawa en later in Japan onderwezen. Met zulke sterke argumenten over hun voordelen en een werkend systeem, waarom hebben sommige landen nog steeds geen op vechtsporten gebaseerd curriculum op scholen?

Landen die een culturele en historische link hebben naar vechtsporten zoals met Taekwondo in Korea en Judo & Kendo in Japan, dit is minder een probleem. Landen die dat verband niet delen, beschouwen vechtsporten als interesses en hobby's en hebben daarom geen plaats op scholen. Dan is er de mening dat ze hebben gesproken met enkele krijgskunstenaars hier in het Verenigd Koninkrijk, dat een combinatie van clubpolitiek en "verwend worden met keuzes" over welke stijl om te onderwijzen, het introduceren van een programma moeilijk zou maken. De onderwijsafdeling van de Britse regering geeft echter een meer pragmatische reden.

Bij het studeren voor hun GCSE Lichamelijke Opvoeding kwalificatie studenten kunnen activiteiten (inclusief amateur-boksen) kiezen waarop beoordeeld door docenten en moderators. Vechtsporten zijn uitgesloten omdat ze gespecialiseerde expertise vereisen. Studenten zouden niet aan hun beoordelingscriteria voldoen. Voor een oplossing voor deze problemen zou het VK kunnen uitkijken naar diverse succesvolle programma's over de hele wereld.

Sinds de introductie in 2008 hebben meer dan 100 scholen in de Verenigde Arabische Emiraten het Braziliaanse Jiu Jitsu als onderdeel van het les pakket opgenomen.

Studenten leren naast de fysieke training ook theoretische principes, waaronder basisportugees. De VAE hebben nu BJJ als hun nationale sport aangenomen en voeren campagne voor opname in de Olympische Spelen. Het valt niet te ontkennen dat de voordelen van krijgskunsten voor de ontwikkeling van een kind zowel fysiek als mentaal zijn, dus kan Nederland en andere landen die dit nog niet hebben gedaan vechtsporten volgen in het curriculum van hun school? Het antwoord is ingewikkelder dan ja of nee, en voor de Nederlandse belemmeringen zoals clubpolitiek, stijlkeuze, maakt het nog uitdagender.

Misschien moeten we ons afvragen "zou vechtport op school moeten worden onderwezen?" En daarmee de weg vrijmaken om vechtsporten naar Nederlandse scholen te brengen, waardoor de weg wordt gebaand voor anderen om te volgen.