Badr Hari: tijd om de droom los te laten - einde verhaal?

Er was een tijd dat het woord comeback en de naam Badr Hari in één adem gingen. Hij hoefde maar te knikken en het hele kickbokspubliek stond in vuur en vlam. Maar die tijd voelt inmiddels ver weg.

Vroeger reageerde Badr op elke uitdaging alsof er een lont in kruitvat werd gestoken. Hesdy Gerges? Die hoefde hij maar half te horen praten en de handschoenen gingen aan. Nu? Radiostilte. Geen Instagram-video’s met stoere woorden, geen persmomenten waarin hij ‘het vuur’ weer belooft.

Dat voelt raar. Fans zijn gewend aan een Badr die elke prikkel omzet in strijdlust. Nu lijkt hij eerder te kiezen voor stilte dan voor spektakel. Misschien is dat wijs. Misschien ook gewoon een teken dat hij er klaar mee is.

De cijfers liegen niet

De laatste jaren waren mager. Meer verliespartijen dan overwinningen, blessureleed, en gevechten die vaak eindigden in teleurstelling voor zijn achterban. Ja, hij vocht nog steeds tegen grote namen, maar de magie van vroeger was weg.

Je kunt zeggen: “Hij blijft toch een grootheid.” Klopt. Maar grootheden kunnen ook op een punt komen dat hun sportieve verhaal klaar is. Het is net als met die ene favoriete serie: soms moet je stoppen voordat het pijnlijk wordt.

Nostalgie versus realiteit

Ik snap het. Iedereen wil nog één keer die oude Badr zien: explosief, onvoorspelbaar en met die blik die tegenstanders liet twijfelen. Maar vechtsport is keihard. Je lichaam vergeet geen klappen, en leeftijd wint uiteindelijk altijd.

Misschien is het tijd om hem niet meer te zien als titeljager, maar als icoon. Als de man die kickboksen mainstream maakte, die volle zalen trok en die hele generaties fans gaf om iets over te juichen.

Laatste ronde?

Een laatste gevecht om het af te sluiten in stijl? Misschien. Maar een serieuze terugkeer naar de top? Dat is niet realistisch meer. Fans doen er misschien goed aan om die droom los te laten, zodat we kunnen genieten van wie Badr was, in plaats van ons teleur te stellen in wie hij nu sportief is.

En eerlijk is eerlijk: als hij toch nog één keer opkomt met die muziek, de zaal kolkt en het vuur in zijn ogen staat… ja, dan zijn we er allemaal weer bij. Want nostalgie wint het altijd van logica.