Mike Tyson: zo versloeg hij reuzen met één klap

Mike Tyson’s uppercut was geen toevalstreffer. Hij gebruikte zijn kleinere postuur juist in zijn voordeel. Waar de meeste zwaargewichten 1.90 meter of langer waren, stond Tyson met zijn 1.78 meter lager bij de grond.

Dit gaf hem een ander soort kracht: hij kon van onderen komen en met maximale explosie omhoog schieten. Zijn kracht kwam niet uit zijn armen alleen, maar uit zijn hele lichaam. Knieën, heupen, schouders – alles bewoog mee.

Mike Tyson dwong tegenstanders naar zijn niveau

Tyson maakte het zijn tegenstanders moeilijk door hen te dwingen omlaag te slaan. Dat gaf hem de kans om onverwacht toe te slaan. Hij gebruikte de zogenaamde peek-a-boo-stand, een houding waarbij zijn handen hoog waren, zijn hoofd laag en zijn beweging onvoorspelbaar.

Hierdoor kon hij zijn lichaam laden als een veer en dan plotseling omhoog schieten met een uppercut die keihard aankwam.

Leverage, snelheid en plaatsing maakten het verschil

Zijn trainer Cus D’Amato leerde hem om te slaan op plekken waar de tegenstander hem niet kon raken. Tyson’s uppercut kwam dan ook vaak van opzij of van onderen, waardoor tegenstanders hem simpelweg niet zagen aankomen.

Hij hoefde geen grote aanloop of ruimte – alleen een halve seconde, en hij zat er al tussen met zijn vuist.

De beroemde southpaw shift en het verrassingseffect

Tyson gebruikte vaak een slimme truc: hij draaide kort naar een linkshandige houding om zijn rechtervuist dichter bij het doel te brengen. Eerst sloeg hij een haak naar het lichaam, waardoor zijn tegenstander de dekking verlaagde. Dan volgde de uppercut.

Dat gebeurde razendsnel, en die combinatie was dodelijk. Zijn tegenstanders zagen het niet aankomen, omdat hij zijn bewegingen slim verborg in zijn voetwerk.

De jab als voorbereiding op de klap

Tyson gebruikte ook zijn jab als een manier om dichterbij te komen. Niet om echt schade te doen, maar om de ander af te leiden. Terwijl zijn tegenstander reageerde op de jab, kwam de echte dreiging van onderen: de uppercut. Vooral lange boksers die hun armen vooruit hielden, hadden geen tijd om zich aan te passen.

Tussen de dekking door

Op korte afstand was Tyson levensgevaarlijk. In plaats van zijn tegenstander vast te pakken of af te wachten, sloeg hij door de kleinste openingen. Hij wist precies hoe hij zijn hoofd moest plaatsen en zijn armen moest gebruiken om ruimte te maken.

Zo kon hij precies tussen de handschoenen van zijn tegenstander door raken.

De Damato shift en het veranderen van hoek

Een andere slimme beweging was de zogenaamde Damato shift. Hiermee veranderde Tyson razendsnel van positie, zodat hij ineens vanaf een andere hoek kwam.

Die beweging zette hij vaak in om een haak of een uppercut te lanceren. Omdat hij daarbij ook van houding wisselde, wist de tegenstander nooit waar het gevaar vandaan zou komen.

Uppercut en haak als dodelijke combinatie

Wat Tyson echt gevaarlijk maakte, was hoe hij zijn slagen combineerde. Hij wist precies hoe hij met één slag zijn lichaam klaar kon zetten voor de volgende. Vooral de combinatie van een haak gevolgd door een uppercut, of andersom, bracht veel schade toe.

Tegenstanders zoals Frank Bruno kregen het zwaar te verduren. Korte stoten, van dichtbij, met maximale kracht.

Slippen en terugslaan

Tyson was meester in het ontwijken van de jab. Waar andere boksers achteruit stapten, dook hij juist opzij en sloeg direct terug met een uppercut. Vooral tegen Buster Douglas zag je dat: hij sprong bijna uit het niets omhoog met een klap die alles veranderde.

Dit was geen toeval – hij trainde precies waar het hoofd van zijn tegenstander zou zijn na een jab.

Framen met de voorste hand

Tegen sterke vechters zoals Razor Ruddock gebruikte Tyson zijn voorste hand om de ander vast te zetten. Door hun hoofd of arm kort te blokkeren, hield hij ze op hun plek.

Daardoor kon hij vervolgens met zijn andere hand toeslaan – soms met een haak, soms met een uppercut. Dat werkte goed, omdat zijn tegenstander nooit wist wat eraan kwam.

Meer dan brute kracht

De uppercut van Tyson was niet alleen maar kracht. Het was snelheid, perfectie en precisie. Geen enkele zwaargewicht voor of na hem heeft die techniek op zo'n manier gecombineerd. Tyson liet zien dat je met de juiste timing en plaatsing zelfs de grootste tegenstanders kunt verslaan.