Op deze dag 5 december 2009 gebeurde het. Badr Hari stond weer tegenover Alistair Overeem. Niet zomaar een potje. Dit was persoonlijk. En deze keer was het Hari die won, na twee knockdowns. Een moment dat nog steeds bij fans in het geheugen staat gegrift.
Een jaar eerder had Overeem hem verrast en keihard verslagen. Die nederlaag deed pijn. Niet alleen fysiek, maar ook aan zijn naam. Mensen begonnen te twijfelen aan zijn focus. Was Badr nog wel die vechter die iedereen vreesde?
Trainer Mike Passenier zag destijds wat dat met zijn vechter deed. “Badr liep al een jaar rond met die nederlaag op z’n schouders. Dat vrat aan hem,” zei hij later in een interview. “Hij wilde geen revanche. Hij wilde zijn trots terug.”
En dus kwam 5 december 2009.
De bel ging. De spanning was te snijden. Maar binnen een paar minuten was het klaar. Iedereen in de zaal – en thuis op de bank – voelde het: dit was meer dan alleen een overwinning.
Vechtsportanalisten zeiden het treffend: “Dit was geen sportieve revanche. Dit was emotioneel. Je zag het in alles: zijn blik, zijn beweging, de ontlading daarna.”
Badr verloor later die avond van Semmy Schilt in de finale. Maar daar praat niemand over. Het was die klap op Overeem die alles veranderde. Opeens was Hari weer ‘die Badr’. De man die het publiek op de banken kreeg, die vocht met vuur.
En die zijn naam, voor even, volledig had teruggewonnen.
Lees het artikel op de mobiele website