Is Rico Verhoeven nog wel een rolmodel? Zijn gedragsflip uitgelegd

Rico Verhoeven. De koning van het Nederlandse kickboksen. De onbetwiste kampioen. De man met het perfecte imago. Altijd netjes, altijd beheerst, altijd de juiste woorden. Totdat het ineens niet zo netjes ging.

Want tijdens een persmoment van Glory 100 schoot hij onverwacht uit zijn slof. Richting journalist Marinho Gordon nog wel. “De meest negatieve journalist van de kickbokswereld,” beet hij hem toe. In het bijzijn van jonge vechters, camera’s, collega’s. Het werd ongemakkelijk. Verhit. Chaotisch.

En toen gebeurde er iets opmerkelijks.

Rico zag een camera — en veranderde ineens van toon. Van fel naar vriendelijk. Van boos naar beheerst. Van ‘negatief’ naar ‘ik respecteer je mening’. Hij stak zelfs z’n hand uit.

Het was alsof iemand op pauze drukte en een nieuw script startte.

Wat zit daarachter?

De vraag is simpel maar scherp: waarom veranderde hij zo plots? Was het instinct? Media-training? Was hij bang dat dit zijn zorgvuldig opgebouwde imago zou beschadigen?

Laten we eerlijk zijn: Rico Verhoeven is al lang niet alleen vechter. Hij is merk. Hij is acteur. Hij is ondernemer. Hij is Glory’s posterboy. Zijn gezicht verkoopt tickets, energiedrankjes en tv-deals. Hij weet: één uitbarsting op camera kan miljoenen kosten.

Dus schakelt hij. In een split second.

Dat is ergens begrijpelijk. Elke publieke figuur doet dat in zekere zin. Maar als het verschil zó groot is – van uitvallen naar hand geven – dan voelt het gekunsteld. Toneelmatig. Nep.

En dat is pijnlijk. Want Rico's kracht is altijd geweest dat hij echt overkomt. Nuchter. Zichzelf. De vechter die nooit doorsloeg in arrogantie. De kampioen die altijd correct bleef, zelfs na zware gevechten. Maar wat we hier zagen, was iets anders. Controledrift. Damage control.

En dan zijn we bij de kern: zijn voorbeeldrol

Rico is een held voor duizenden jonge vechters. Hij ís de sport, voor velen. Hij staat op billboards, in talkshows, in documentaires. En juist daarom doet dit moment ertoe.

Want hoe leer je jonge sporters omgaan met kritiek, als de grootste naam van de sport z’n geduld verliest bij één ongemakkelijke vraag? Hoe geloofwaardig blijft je verhaal over respect, als je het pas toont zodra je weet dat je gefilmd wordt?

Voorbeeld zijn stopt niet als het lastig wordt. Dan begint het juist.

De mens achter het masker

Laat dit duidelijk zijn: Rico mag zich vergissen. Hij is ook maar mens. Woede is menselijk. Verdediging is begrijpelijk. Maar het moment dat je alleen aardig doet voor de camera, voelt wrang. Zeker in een sport die draait om discipline, controle, respect.

De sport verdient rolmodellen die echt zijn — ook als het spannend wordt. Misschien moet Rico zichzelf de vraag stellen: ben ik nog dat rolmodel, of alleen het beeld daarvan?

En misschien verdienen wij, als fans en kijkers, ook dat gesprek. Open. Eerlijk. Zonder script. Zonder camera.