Kijk, eerlijk is eerlijk: GLORY 100 is gewoon té veel. Te veel actie. Te veel lawaai. Te veel mensen die uit hun dak gaan. Als je zaterdagavond normaal gebruikt om een kop thee te drinken en een beetje door je tv-zenders te zappen, dan is dit niet jouw feestje.
Rico Verhoeven? Die man beukt. Altijd. En nu staat hij tegenover Artem Vakhitov, een man die letterlijk alles ziet als een reden om te slaan. Dus nee, dit wordt geen subtiele schaakwedstrijd. Dit wordt rammen.
Serieus, waarom zou je dat willen zien? Gewoon lekker doorscrollen op je telefoon. De rest van de wereld kijkt wel voor je.
Verwacht je wat rustige opwarmpotjes waar de vechters elkaar aftasten en het publiek stiekem op hun telefoon zit? Vergeet het maar. Op vrijdag 13 juni (!) begint het direct met het Last Heavyweight Standing-toernooi. Dat betekent: 8 gasten, allemaal dik over de 100 kilo, met vuisten als betonblokken, die elkaar proberen uit te schakelen alsof hun leven ervan afhangt.
jamal Ben Saddik
Jamal Ben Saddik, Tariq Osaro, Bahram Rajabzadeh – die namen klinken niet als vechters. Die klinken als eindbazen in een videogame. En ze vechten allemaal op één avond.
Voor wie dat te veel is: blijf lekker thuis met je dekentje en je warme chocomel.
Heb je ooit eerder een toernooi gezien waarbij de halve finales en finales op dezelfde avond worden uitgevochten? Dat is letterlijk twee keer vechten tegen wereldklasse tegenstanders binnen een paar uur.
Weet je wat dat doet met een mens? Precies. Het zorgt voor chaos. Voor uitputting. En – nog leuker – voor onverwachte knock-outs.
Als je dus graag precies weet wie er wint, hoe, en waarom, en je allergisch bent voor verrassingen… dan is Glory 100 echt een drama voor je. Want hier is alles onvoorspelbaar. En bloedheet.
Je dacht dat vrijdag heftig was? Zaterdag doet er nog een schep bovenop.
Niet alleen vecht Rico Verhoeven voor de wereldtitel tegen Vakhitov, maar ook Donovan Wisse verdedigt zijn middengewichtgordel, Petch probeert zijn titel te houden in het vedergewicht, en Endy Semeleer stapt weer de ring in.
Donovan Wisse
Dat zijn drie wereldtitelgevechten op één avond. Dat is dus drie keer kans op KO’s, bloedneuzen, opzwepend publiek en scheidsrechters die letterlijk uit elkaar moeten trekken.
Als je daar zenuwachtig van wordt, kun je beter je afstandsbediening verstoppen.
Rico Verhoeven is misschien wel de reden dat jij dit artikel leest. En eerlijk is eerlijk: hij is in topvorm. Te scherp. Te strak. Te professioneel. En misschien zelfs te zwaar volgens sommige fans (ja, dat zagen we ook). Maar wat er ook gebeurt, de man zorgt altijd voor een show.
Hij komt niet om punten te scoren. Hij komt om iemand op de grond te leggen. Dat maakt het natuurlijk niet geschikt voor mensen die liever naar drie rondjes schaduwvechten kijken met een wijntje in de hand.
Want Glory 100 is geen event. Het is een beleving. Het is adrenaline op je netvlies. Het is roepen, juichen, vloeken, lachen. Het is een avond waarop de grond trilt van het geweld.
En als je dat niks vindt? Dan heb je groot gelijk. Dan moet je er vooral niet naar kijken. Dan moet je lekker op de bank blijven zitten, de kaarsjes aansteken, en jezelf wijsmaken dat kickboksen “allemaal hetzelfde is”.
Tot iemand je vertelt wat je gemist hebt. En jij je afvraagt waarom je niet gewoon gekeken hebt.
Lees het artikel op de mobiele website