Khabib Nurmagomedov mag dan al een paar jaar met pensioen zijn, de wereld is hem nog lang niet vergeten. Tijdens een bezoek aan Koeweit kreeg hij een award uitgereikt waar je stil van wordt. Niet zomaar een trofee, maar eentje met de handtekening van Muhammad Ali erop.
“Dit is niet gewoon een prijs,” zei Khabib. “Dit is een eer die ik met mijn hele hart voel.” Op de award staat een beroemde foto van Ali, die boven Sonny Liston staat. Daarbij de woorden: ‘Introducing Islam’ – een knipoog naar het geloof dat zowel Ali als Khabib vertegenwoordigen in de ring én daarbuiten.
Sinds zijn afscheid van de UFC in 2020, na zijn dominante winst op Justin Gaethje, heeft Khabib zijn handschoenen aan de wilgen gehangen. Niet omdat hij moe was, maar omdat hij zijn belofte aan zijn moeder nakwam na het overlijden van zijn vader, Abdulmanap.
Toch vragen fans hem nog steeds om terug te komen. “Ik krijg nog elke week berichten,” lacht hij. “Maar mijn antwoord is altijd hetzelfde. Ik heb mijn pad gekozen. En dat voelt goed.”
Khabib bouwt nu aan een andere erfenis. Niet als vechter, maar als coach. En die rol past hem.
Met vechters als Islam Makhachev, Usman Nurmagomedov en Umar Nurmagomedov aan zijn zijde, blijft Khabib dicht bij de sport. Achter de schermen coacht hij zijn team met dezelfde discipline als waarmee hij zelf kampioen werd.
Islam Makhachev heeft onlangs zijn lichtgewichttitel opgezegd en gaat het nu opnemen tegen weltergewichtkampioen Jack Della Maddalena. Hij wil iets bereiken wat Khabib nooit deed: twee divisies domineren.
En Khabib? Die kijkt vol trots toe. “Ik hoop dat hij het haalt,” zegt hij nuchter. “Islam is klaar voor de volgende stap. En ik ben er om hem te helpen.”
Khabib houdt zich niet bezig met cijfers, records of hoeveel mensen hem de GOAT noemen. Wat hem raakt, zijn momenten zoals deze. De erkenning, niet voor wat hij won, maar voor wie hij was in de ring. En vooral: buiten de ring.
“Ik heb nooit voor geld of faam gevochten,” zegt hij. “Ik vocht voor mijn familie, voor mijn geloof, voor mijn eer. Deze award van Muhammad Ali… dat zegt alles.”
Hij lachte, hield de plaquette vast en zei: “Ali zou trots zijn geweest. En ik hoop dat ik ooit net zo veel mensen kan inspireren als hij deed.”
Lees het artikel op de mobiele website