Het ging los tijdens de staredown tussen Khamzat Chimaev en Dricus Du Plessis. Waar het normaal bij een intense blik blijft, besloot Chimaev het over een andere boeg te gooien. Midden in de spanning riep hij meerdere keren keihard “Allahu Akbar”, tot verbazing van iedereen in de zaal.
UFC-baas Dana White schrok zich rot. Hij tikte Chimaev zachtjes aan in zijn zij, alsof hij wilde zeggen: “Oké man, één keer was genoeg.”
Du Plessis bleef staan als een rots. Geen reactie, geen beweging. Maar je zag aan zijn gezicht dat hij er niet op had gerekend. De sfeer veranderde meteen. Je voelde de spanning in de lucht hangen alsof er elk moment iets kon ontploffen.
Dit is niet zomaar een potje vechten. Dit is persoonlijk.
De uitspraak “Allahu Akbar” betekent “God is de grootste”. Het is een zin die moslims vaak gebruiken bij gebed of als uiting van geloof.
Voor Chimaev, die gelovig is, is het een manier om zich mentaal op te laden. Geen kwaad in de zin dus, maar de timing – recht voor een wereldtitelgevecht – maakte het wel heftig. Vooral omdat het kwam met zoveel kracht en herhaling.
En ja, dat roept reacties op.
Deze wedstrijd gaat verder dan sport. Het is een botsing van karakters, van overtuigingen, van persoonlijkheden. Du Plessis is koel en stoïcijns. Chimaev is vuur en emotie.
Fans wachten al maanden op dit moment. Maar na deze staredown kijkt iedereen met nog meer spanning uit naar zaterdagavond.
De vraag is: wie blijft rustig in de storm?
Lees het artikel op de mobiele website