Peter Aerts was op oorlogspad. In een brute clash tussen ervaring en explosieve jeugd toonde de Nederlander waarom hij nog steeds “Mr. K-1” wordt genoemd. Tegenstander Gökhan Saki kwam uit Turkije, klaar om de fakkel over te nemen. Maar Aerts had daar duidelijk geen zin in.
In Yokohama, Japan, voelde het gevecht als een stukje K-1-geschiedenis in actie. Drie ronden vol vuur en geweld, waarbij het publiek elke trap en stoot voelde tot op de tribune.
Peter Aerts kwam slanker en scherper dan ooit de ring in. Zijn oude trainer Tom Harrink had hem omgetoverd tot een gespierde 103 kilo vechtmachine. Het leek alsof hij jaren jonger was. Zijn fysieke vorm was niet alleen indrukwekkend, het was een waarschuwing.
Vanaf het eerste moment was het duidelijk dat Aerts druk zou zetten. Saki liet snelle combinaties zien, maar Aerts bleef vooruit denderen. Zijn leg kicks kwamen hard aan, en telkens als Saki even stil stond, volgde er een donderende stoot.
De eerste ronde liet weinig ruimte voor fouten. Saki scoorde mooie combinaties, Aerts zette druk. Beide mannen waren actief, scherp en dreigend. Maar er hing iets in de lucht. Je voelde dat het ergens zou ontploffen.
De jury kon niet kiezen. De ronde werd als gelijk gewaardeerd. Maar in de hoek van Aerts wist men al: het echte werk moest nog beginnen.
Vanaf het begin van ronde twee veranderde Aerts in een stormram. Zijn leg kicks bleven komen, en Saki begon te wankelen. Peter gaf geen ruimte. Hij haalde uit met stoten die als mokers aankwamen. De snelheid en kracht waarmee hij bewoog, was ongelofelijk voor een vechter van zijn leeftijd.
In de laatste seconden van de ronde had hij Saki bijna. Letterlijk een fractie van een seconde verwijderd van een knock-out. Het publiek schreeuwde het uit. De bel redde Saki van een vroeg einde.
In de derde ronde moest Saki alles of niets spelen. Hij wist dat hij de ronde daarvoor zwaar had verloren. Hij kwam aanvallend, probeerde het met een spinning kick, stoten, alles wat hij had.
Maar Aerts bleef rechtop. Hij counterde, trapte en sloeg met precisie. Alsof hij wilde zeggen: “Ik ben nog niet klaar.” Het werd duidelijk dat Saki deze man niet zou breken.
Na de laatste bel was het duidelijk. Peter Aerts had gewonnen. Het publiek ging staan. Aerts had opnieuw bewezen waarom hij een legende is. Geen grote woorden, geen theater. Gewoon vechten.
Op 38-jarige leeftijd vocht hij als een twintiger. Hij gaf alles, en dat zag je. Geen glamour, geen overdrijving. Alleen een man met hart, ervaring en vuisten die blijven slaan.
Peter Aerts vocht zijn eerste K-1 gevecht in 1993. In 1994 werd hij de jongste kampioen ooit. Nu, zoveel jaar later, bewijst hij dat leeftijd geen grens hoeft te zijn. Wat hij laat zien, is pure passie.
In de hoek van Saki stond niemand minder dan Ramon Dekkers, ook een legende. Maar zelfs met die steun kon Saki het niet afmaken.
Lees het artikel op de mobiele website