Hij stond bekend als het grootste talent van zijn lichting. Maar achter de schermen voelde Imad Hadar zich vooral genegeerd. In de podcast Real Talk vertelt de vechter openhartig over zijn teleurstelling in Glory, het verlies van zijn moeder, zijn geloof, vaderschap en de honger om alsnog zijn plek terug te pakken.
Zijn verhaal begint op een veldje in Rotterdam-Zuid. Hadar voetbalde, totdat Soufiane Touzani hem meenam naar een vechtsportschool. Al snel was duidelijk: hij had iets bijzonders. Op jonge leeftijd brak hij door bij Glory. “Iedereen noemde me de toekomst. Maar op een gegeven moment hoorde ik niks meer. Geen belletje, geen kans.”
Op dat moment worstelde Hadar met meer dan alleen zijn gewichtsklasse. Hij moest zwaar afvallen voor kickbokspartijen. Tegelijk verloor hij zijn moeder, vlak voor een belangrijk gevecht. “Ik vocht door, maar was kapot vanbinnen.”
Terwijl hij zichzelf probeerde op te rapen, bleef het stil vanuit Glory. En werd Hadar verweten dat het door zijn eigen toedoen zou zijn “Dat deed pijn. Ik dacht: zie je me niet meer staan? Was dit het dan?”
“Zonder mijn geloof was ik mentaal ingestort,” zegt hij. Hij bad vaker dan ooit, zocht rust in zijn religie. Ook het vaderschap gaf hem kracht, al bracht het ook druk. “Ik was vader, maar nog niet volwassen.
Ik moest groeien, snel.” Hij verdween uit beeld, maar bleef trainen. Geen social media-stunts, geen schreeuwerige posts. Alleen werk in stilte.
Hadar is weer in vorm. Hij traint elke dag, zonder te wachten op erkenning. “Als Glory me nu belt, ben ik klaar. Maar als het niet gebeurt? Dan vecht ik ergens anders. In de ring bepaal ik mijn eigen waarde.”
Hij klinkt rustig, maar vastberaden. “Ik ben niet vergeten wie ik ben. Nu moeten zij me weer leren kennen.”
Lees het artikel op de mobiele website