Vandaag kreeg Dustin Poirier zijn laatste UFC gevecht. Zijn afscheid. Zijn moment. Maar Max Holloway had duidelijk andere plannen.
In de volgepakte Smoothie King Center in New Orleans, vocht Holloway met vuur en hart. Hij versloeg Poirier na vijf keiharde rondes op punten. De jury was eensgezind: 48-47, 49-46, 49-46 voor Holloway. Daarmee brak hij niet alleen Poirier’s droom van een sprookjesachtig afscheid, maar ook een lange verliesreeks in hun onderlinge gevechten.
Holloway startte scherp. Hij liet Poirier wankelen met een stevige combinatie en zette hem zelfs even op de grond. De crowd voelde het meteen: dit werd geen rustige afscheidsronde. Dit werd oorlog.
Poirier kwam terug in ronde twee. Hij landde een harde stoot, sprong meteen op zijn bekende guillotine, en even leek het alsof hij Holloway kon finishen. Maar de tijd tikte weg en de kans verdween.
Vanaf dat moment nam Holloway de touwtjes weer in handen. Zijn stoten waren strak, zijn tempo hoog. Poirier vocht dapper, maar kon het ritme niet vasthouden.
Het publiek ging los. Iedereen voelde dat dit gevecht op elk moment kon kantelen. Maar Holloway hield zijn hoofd koel, bleef bewegen, en bleef scoren.
Ronde vijf was het slotstuk van een historische trilogie. De mannen keken elkaar aan, knikten, en besloten samen de ring in vuur en vlam te zetten. Ze ruilden stoten in het midden van de kooi alsof alles ervan afhing.
Geen knock-out. Geen showboating. Alleen twee legendes die elkaar alles gaven wat ze in zich hadden.
Toen de bel ging, wisten we: dit was speciaal. Poirier verloor zijn afscheidsgevecht, maar ging ten onder als een held. Holloway kreeg zijn revanche, en misschien wel de meest verdiende overwinning uit zijn carrière.
Lees het artikel op de mobiele website