Dricus du Plessis kwam niet met veel fanfare de UFC binnen. Niemand zag in hem een bedreiging. Zijn stijl oogde raar. Hij bewoog anders. Hij vocht alsof hij geen plan had. Toch bleef hij winnen.
En langzaam klom hij omhoog. Maar volgens critici had hij het nooit zo ver mogen schoppen.
Du Plessis groeide op in Welkom, Zuid-Afrika. Hij droomde van rugby. En hij had talent. Hij speelde voor de Blue Bulls en kreeg een sportbeurs. Toch liet hij alles vallen. Hij koos voor vechten. Waarom? Omdat hij het gevoel had dat daar meer in zat. Geen strategie, alleen instinct.
Hij begon met judo, later met kickboksen. Zijn eerste gevecht op vijftienjarige leeftijd was tegen een volwassen man van dertig. Hij won. Dat gaf hem een gevoel van onverslaanbaarheid. Maar de basis was smal. Technisch was hij geen wonder. Hij sloeg gewoon hard en bleef doorgaan.
Wat opviel aan Dricus was zijn rommelige stijl. Coaches hadden moeite om hem voor te bereiden. Tegenstanders konden zijn bewegingen niet inschatten. Zijn aanpak was niet logisch, maar werkte wel. Hij won door kracht, niet door techniek.
Hij ging van kickboksen naar MMA. In de EFC werd hij kampioen. In Polen versloeg hij zelfs Roberto Soldic, maar verloor later in de rematch. Elke keer als hij leek te pieken, viel hij net zo hard terug.
Dricus kreeg een telefoontje. Hij mocht invallen. Tien dagen voorbereiding. Nauwelijks training. Geen serieuze gameplan. Maar hij won. Met een knockout. Toeval? Misschien. Geluk? Daar leek het wel op. Want de tegenstander had zich op een ander voorbereid.
Toch bleef hij winnen. Tegen Trevin Giles, Darren Till en zelfs Robert Whittaker. Iedereen had hem afgeschreven. Elke keer schokte hij het publiek. Maar zelfs fans gaven toe: het zag er niet uit als elite vechtsport.
Adesanya was jarenlang ongenaakbaar. Een tactische vechter. Slim. Ervaren. Maar tegen Dricus zag hij er traag en besluiteloos uit. Dricus’ rare stijl en onvoorspelbare aanvallen braken hem. In de vierde ronde gaf Adesanya op. Du Plessis werd kampioen. Het leek onwerkelijk.
Niet iedereen was overtuigd. Hoe kon iemand met zo'n stuntelige stijl de top bereiken? Was dit niet een fout van het systeem?
Na een zware overwinning op Derek Brunson werd hij vijfde in de wereld. Hij kwam thuis. Zijn ouders feliciteerden hem, maar vroegen ook: “Wil je echt wereldkampioen worden? Want zo ga je het niet halen.”
Hij keek hen verbaasd aan. Ze hadden gelijk. Zijn overwinningen kwamen niet door een perfecte voorbereiding of strategie. Hij had het altijd op karakter gedaan. Maar karakter alleen is geen garantie.
📰 Bron: ESPN Fighter Profile – Dricus du Plessis
Du Plessis vecht binnenkort tegen Khamzat Chimaev. Een vechter met brute kracht en controle. Analisten zeggen: hier eindigt het sprookje. Dricus vecht op gevoel. Khamzat vecht op killer instinct. Het verschil? Khamzat weet precies wat hij doet.
Als Du Plessis deze partij verliest, zullen velen zeggen: “Zie je wel? Hij had daar nooit moeten staan.”
Lees het artikel op de mobiele website