Als je Levi Rigters ziet vechten, zie je kracht, controle en vuur. Maar daarachter zit een jongen die ooit compleet vastzat. Als puber kampte hij met angsten, paniekaanvallen en het gevoel nergens bij te horen. Zijn ouders gingen uit elkaar en hij wist niet wat hij ermee aan moest. Toen ontdekte hij kickboksen. Die sport werd zijn reddingsboei.
“Ik was altijd boos,” zegt hij. “Maar door het boksen vond ik rust. Het gaf me richting", zegt Rigters in de Purpose Driven Podcast.” Hij begon op zijn veertiende en liet nooit meer los.
Levi werkte tien jaar lang keihard voor één ding: een gevecht tegen Rico Verhoeven. En die kans kwam. Maar precies een week voor die wedstrijd overleed zijn vader. Toch stapte hij de ring in. Niet omdat het moest, maar omdat het goed voelde. Hij verloor. En toen viel het stil. Geen trainingen. Geen doel. Geen energie.
“Mijn vader zei nog: als er iets gebeurt, moet je wel vechten,” vertelt hij. “Dus dat heb ik gedaan. Maar het voelde zwaar. Heel zwaar.”
Na die klap vertrok Levi met zijn gezin naar Kaapstad. Even weg van alles. Geen bokshandschoenen, geen druk. Alleen maar tijd. En dat was precies wat hij nodig had. Voor het eerst voelde hij echt wat er allemaal in hem zat. Rouw. Pijn. En vooral leegte.
“Ik had geen energie meer,” zegt hij. “Zelfs met m’n kinderen spelen lukte niet.” Hij wist: zo kon het niet langer.
Hij besloot naar een stilte-retraite te gaan. Tien dagen. Geen telefoon, geen praten, geen afleiding. Alleen maar zitten. Voelen. Mediteren. En opnieuw ontdekken wie hij eigenlijk is. “Eerst dacht ik: wat doe ik hier? Maar langzaam vielen dingen op hun plek.”
Levi kwam oog in oog te staan met zijn perfectionisme. Alles moest altijd perfect zijn: elke training, elk dieet, elke wedstrijd. Dat vrat energie. Tijdens die dagen leerde hij loslaten. Leren dat gevoelens gewoon gevoelens zijn. En dat ze ook weer weggaan.
“Het was heftig,” zegt hij. “Maar ik voelde eindelijk weer rust. Geen moeten, alleen maar zijn.”
Naast vechter is Levi vader van een tweeling. En hij heeft nog een missie: jongeren helpen die net als hij vastlopen. Hij gebruikt kickboksen om contact te maken. Daarna gaat hij in gesprek.
“Eerst boksen, dan praten. Zo leren ze hun emoties begrijpen. En hun eigen vuur vinden.”
Hij droomt zelfs van een eigen ‘dream school’. Niet een gewone school, maar een plek waar jongeren leren over mindset, sport, geld, emoties en dromen. “Iedereen heeft iets waar hij of zij goed in is. Ze moeten het alleen nog ontdekken.”
In de vechtsport is over emoties praten niet normaal. Veel vechters houden zich groot. Maar Levi doet dat anders. Hij deelt zijn verhaal. Zijn pijn. Zijn lessen. En dat maakt hem juist sterk.
“Kwetsbaarheid is geen zwakte. Het is moed,” zegt hij. “Als ik één jongere kan helpen door mijn verhaal te delen, dan is het het al waard.”
Levi wil nog steeds wereldkampioen worden. Maar nu zonder die keiharde druk. Hij leeft dag voor dag. Training voor training. Hij wil weer plezier voelen. Lichtheid. En vertrouwen.
“Ik geloof dat ik op deze manier verder kom dan als ik alles moet,” zegt hij. “Als ik in het moment blijf, komt de rest vanzelf.”
Lees het artikel op de mobiele website