Het publiek zat op het puntje van z’n stoel. Je voelde gewoon dat het fout ging lopen. De ene vechter bleef keiharde calf kicks uitdelen. De ander raakte oververhit en ging compleet los. De scheids keek even toe en greep toen pas in.
“Ik weet niet wat ik moet zeggen,” stamelde een commentator. Iedereen keek ademloos toe. Chaos in de ring. En dat alles was onder andere te zien bij Glory Kickboxing tussen Bahram Rajabzadeh en Mory Kromah op glory 100. Maar er zijn er meer die de controle verloren.
Bijvoorbeeld het gevecht tussen Mo Jaraya en Stoyan Koprivlenski. "Eentje hield de ander steeds vast. De scheids zei er wat van, maar echt doorpakken deed hij niet."
“Je houdt zijn been vast,” riep hij nog. Maar hij liet het gewoon gaan. En toen kwam het: een klap achter het hoofd.
De scheids gaf een waarschuwing, maar geen punt aftrek. En dat zette alles op scherp.
Het ging echt alle kanten op. Trappen, stoten, duwen. Alles tegelijk.
Een front kick raakte raak en het been van Stoyan lag open. Pijnlijk om te zien.
“Als je fundament wegvalt, werkt niks meer,” zei de commentator. Toch bleef hij doorgaan, alsof hij niks voelde. Wat een beest.
Nog 46 seconden op de klok. En ja hoor… de scheids stopt het gevecht.
Hij keek naar de wond op het been en vond het genoeg. De winnaar? Stoyan Koprivlenski met een TKO.
Maar Jaraya? Die ontplofte bijna. Boos, woedend, onbegrip. Schuim op zijn mond. Alles tegelijk. Je zag dat hij nog door wilde.
Hij beet letterlijk in het hoekkussen van frustratie. Jaraya kon het niet geloven.
Hij was lekker bezig, begon net zijn ritme te vinden. En dan zo stoppen? Onbegrijpelijk voor hem.
De coachen moesten hem vasthouden. “Hij had gewoon kunnen rennen die laatste 46 seconden,” mopperde een commentator.
De sfeer sloeg om. Juichen werd boe roepen. Mensen wilden actie, geen afkappen.
Jaraya voelde zich bestolen. Hij vocht met hart en ziel. Zijn lage trappen zaten strak, zijn timing klopte.
Maar ja, de wond op het been van zijn tegenstander was te erg volgens de scheids. En dus: einde gevecht.
Wat als het gevecht gewoon was doorgegaan? Wat als die 46 seconden hem de winst hadden gegeven?
Die vragen blijven hangen. Jaraya baalde zichtbaar. Tranen, frustratie, pure emotie.
Het publiek voelde met hem mee. Dit was niet hoe het had moeten eindigen.
Lees het artikel op de mobiele website