Het was even stil rondom Deontay Wilder, maar de stilte is nu definitief doorbroken. In Wichita, Kansas, maakte de Amerikaan vannacht zijn comeback in de ring tegen de relatief onbekende Tyrrell Herndon. Geen opwarmronde, geen aftasten — gewoon ouderwets geweld. Na zeven ronden was het Herndon die in de touwen hing en Wilder die, met een nietsontziende rechter, het gevecht beëindigde. Een technische knock-out (TKO) die precies liet zien waarom je Wilder nooit moet afschrijven.
Herndon begon nog hoopvol. Hij bewoog, ontwijkte en probeerde zich groot te houden. Maar tegen iemand als Wilder is dat nooit genoeg. De voormalige WBC-wereldkampioen boksen is niet alleen explosief — hij is een roofdier in de ring. En vannacht rook hij bloed.
De eerste klap kwam nog niet eens van zijn rechterhand. In ronde twee was het een linkse die Herndon naar het canvas stuurde. Hij krabbelde wel op, probeerde de schade te verbergen, maar zijn ogen verraadden alles. Deontay Wilder had hem geraakt. En Herndon wist dat de storm nog moest komen.
Wilder bokste slim. Hij overhaastte niets. In ronde drie gebruikte hij zijn jab om afstand te houden en controle te nemen over het gevecht. Het verschil in lengte, kracht en ervaring werd met elke seconde duidelijker. Herndon probeerde wel, maar het was alsof hij tegen een muur sloeg.
In de vierde ronde beet Herndon nog even van zich af. Hij raakte Wilder een paar keer goed, wat voor een korte vonk in het publiek zorgde. Maar dat was het ook. Eén rake stoot van Wilder later, en Herndon vloog naar de touwen. Niet knock-out, maar zwaar aangeslagen. De boodschap was duidelijk: dit was geen oefenpotje.
Vanaf ronde vijf werd het steeds grimmiger. Herndon begon te bloeden — een breuk in de neus of gewoon de optelsom van te veel treffers? In elk geval had hij geen antwoord meer op de stoten van Wilder, die steeds vaker en harder doorkwamen. De rechtervuist van de Amerikaan begon op te warmen. En als die eenmaal loskomt, weet je hoe laat het is.
In ronde zes raakte Wilder hem vol in de ribben. Herndon wankelde, viel, stond op, en deed alsof het niks was. Maar Wilder geloofde dat niet. Hij ging erop en erover. Vuisten vlogen door de lucht, Herndon wankelde opnieuw. Dit keer was het raak: een snoeiharde rechter op het jukbeen stuurde hem voor de tweede keer naar de grond.
Het was pijnlijk om te zien. Herndon bleef nog wel lachen, misschien om z’n trots te redden, maar zijn lichaam sprak boekdelen. Hij had niets meer in te brengen.
De laatste ronde voelde als een formaliteit. Wilder begon met een paar lichte jabs, maar iedereen voelde wat er ging komen. Eén rechter. Meer had hij niet nodig. Herndon zakte door z’n knieën, de scheidsrechter telde, keek naar zijn ogen en besloot: het is genoeg. TKO. Game over.
De zaal in Wichita ontplofte. Wilder stak zijn armen in de lucht, zijn gezicht strak. Geen uitbundige vreugde, geen theatrale uitspattingen. Gewoon een statement: ik ben terug.
Na afloop hield Deontay Wilder zich niet in. “Ik wil Anthony Joshua,” zei hij direct. Geen verrassende uitspraak, maar wel eentje met gewicht. Wilder vs. Joshua is een droommatch die al jaren boven de markt hangt. Twee van de hardste punchers van hun generatie, allebei met iets te bewijzen.
Maar ook de naam Francis Ngannou viel. De voormalig UFC-zwaargewicht maakt de overstap naar het boksen en heeft al indruk gemaakt tegen Tyson Fury. Een gevecht tussen Wilder en Ngannou zou garant staan voor chaos — en miljoenen kijkers.
Wilder weet dat zijn tijd kostbaar is. Hij is 39, heeft het hoogste niveau al eens bereikt, maar de honger lijkt terug. Hij wil niet zomaar vechten, hij wil oorlog voeren in de ring. En hij wil dat doen tegen de grootste namen die er zijn.
Laten we eerlijk zijn: Tyrrell Herndon is geen elitebokser. Zijn record is degelijk, maar hij hoort niet in het rijtje Joshua, Fury of Usyk. Toch is deze winst meer dan alleen een optelsom van klappen. Het is een mentale reset voor Deontay Wilder.
Na zijn nederlagen tegen Tyson Fury twijfelde de wereld aan hem. Was hij mentaal nog wel in staat om te knokken? Had hij nog steeds die honger? Het antwoord kregen we vannacht.
Wilder leek ontspannen, gefocust, doelgericht. Geen rare sprongen, geen overmoedige aanvallen. Gewoon gecontroleerde agressie. De stijl die hem ooit de wereldtitel bezorgde, maar dan iets volwassener.
1. Geduld. Waar hij in het verleden nog wel eens roekeloos op de knockout joeg, wachtte hij nu zijn moment af. Hij bouwde het gevecht op, hield afstand, en sloeg toe wanneer het écht kon.
2. Betere jabs. Zijn linkerhand speelde een grotere rol dan gewoonlijk. Dat hield Herndon op afstand en gaf Wilder controle over het ritme.
3. Fysieke scherpte. Wilder oogde fit, zijn bewegingen waren snel, zijn uithoudingsvermogen leek in orde. Voor iemand die even uit de ring is geweest, zag het er scherp uit.
4. Mentale rust. Geen chaos, geen frustratie. Wilder leek eindelijk weer te genieten van het boksen zelf.
Het geruchtencircuit draait al jaren op volle toeren. Wilder tegen Joshua is hét gevecht dat we nooit kregen. Beiden hebben wereldtitels gehad, allebei hebben ze knockouts op hun naam staan waar je koud van wordt, en beide willen ze nog één keer shinen.
Nu Fury en Usyk hun onderlinge rekening vereffenen, is dit het perfecte moment. De markt is er klaar voor. De fans zijn er klaar voor. En Wilder? Die heeft zich vannacht gepositioneerd als kandidaat nummer één.
Ngannou is geen klassiek bokser, maar zijn kracht is belachelijk. Tegen Fury hield hij zich verrassend goed staande. Hij kan incasseren, uitdelen en is atletisch. Voor Wilder zou het geen standaardgevecht worden — eerder een fysieke oorlog. Maar wel één die kijkers trekt.
Voor het kamp van Wilder is het simpel: Ngannou brengt geld, aandacht en risico. Joshua brengt geschiedenis, prestige en de kans op een legendegevecht. Welke kant hij ook kiest, Wilder zit weer in de driver’s seat.
Het is makkelijk om te zeggen dat Wilder "terug" is. Maar dit gevecht tegen Herndon bewijst dat het niet alleen retoriek is. Hij heeft nog steeds de kracht. De precisie. De angstfactor. In een bokswereld waarin stoten soms zachter lijken dan tweets, blijft Deontay Wilder de man van het vuurwerk.
Of het nou Joshua of Ngannou wordt — één ding is zeker: de comeback is begonnen. En Wilder is nog lang niet klaar.
Lees het artikel op de mobiele website