Mike Tyson liet tegenstanders geen seconde ademen in zijn topjaren. Over de beste jaren van Mike Tyson wordt nog steeds volop gepraat. Wanneer was hij op zijn sterkst? Wanneer begon de neergang? Eén ding staat vast: in zijn topvorm was hij meedogenloos.
Als je de ring instapte met “The Baddest Man on the Planet” en je hoorde daar niet thuis, dan kreeg je dat direct te voelen. Mike gaf niemand de kans om op adem te komen. Sommige tegenstanders stonden letterlijk maar een paar tellen op hun benen.
In juni 1985 maakte Tyson zijn debuut op nationale televisie. Tegenstander Ricardo “Ricky” Spain wist niet wat hem overkwam.
Mike stormde naar voren en sloeg hem binnen 39 seconden naar het canvas. Het publiek kreeg meteen een voorproefje van de sloopmachine die Tyson zou worden.
Ook in 1985 stond Tyson tegenover Michael Johnson in New Jersey. De verwachtingen waren al laag. Johnson was kleiner, kwetsbaarder, en leek vanaf de eerste seconde kansloos.
Na een stevige bodyshot viel hij al naar beneden. Een harde rechter maakte er snel een einde aan. Weer: 39 seconden en klaar.
De knock-out tegen Savarese kwam later in Tyson’s carrière. Maar zijn honger was nog steeds hetzelfde.
Tijdens het gevecht in Glasgow liep Tyson dwars door Savarese heen. De scheidsrechter probeerde nog in te grijpen, maar Tyson sloeg door. Na 38 seconden was het voorbij.
In het begin van zijn loopbaan, onder begeleiding van Cus D’Amato en Kevin Rooney, was Tyson niets te stoppen. Colay had die dag geen schijn van kans.
Het gevecht was bedoeld voor acht ronden. Het eindigde al na 37 seconden. Een keiharde linker maakte het af.
De snelste knock-out van Tyson kwam in 1986 tegen Marvis Frazier, de zoon van Joe Frazier. Marvis had een nette staat van dienst, maar stond volledig machteloos.
Tyson sloeg hem met een uppercut zo hard neer dat het publiek stil werd. “Hij ging langzaam naar beneden, dat was eng,” zei Tyson later. “Ik wil niemand pijn doen, dat is het laatste wat ik wil.”
Lees het artikel op de mobiele website